[02] Mike

1 września, 07:06

Znajdował się na osłonecznionej plaży. Tyłem do niego stał 20 letni mężczyzna ze złotymi włosami - poniekąd takimi samymi, jak jego. Dwudziestolatek odwrócił się do niego wolno. Helios. Jego ojciec. Miał zmartwioną minę, a zazwyczaj wesołe oczy, teraz były przygaszone.

- Mam ci coś ważnego do powiedzenia. - On w odpowiedzi kiwnął głową, by kontynuował.

- Będziesz musiał... Musiał... Musiał...

- MIKE, WSTAWAJ!! - wydarła się na niego siostra, a nastolatek automatycznie się obudził i odepchnął zezłoszczony od siebie trzynastolatkę. Jego ojciec, z którym ma bardzo mały kontakt, ma mu do przekazania ważną wiadomość, a tu przerywa mu jego rodzeństwo.

- Lilka - jęknął. - Właśnie miałem bardzo ważny sen, a ty mnie obudziłaś.

Lily była jego normalną siostrą. W sensie była córką jego matki i ojczyma – śmiertelników. Miała brązowe włosy i ciemne oczy.

- Jaki ty masz problem?! Mama kazała mi ciebie obudzić, więc jestem - warknęła i odeszła.

Szybko wstał i założył na siebie jeansy oraz koszulkę. Wysunął rączkę z walizki i wyjechał na korytarz, a następnie schody. Nie fatygował się by ją podnieść, tylko zjechał małymi kółkami w dół. Wbiegł do kuchni i wziął w rękę przygotowane przez rodzicielkę tosty, a po spożyciu wypił szklankę wody. Ojczym jak zawsze czytał poranną gazetę, popijając kawą. Siostra kłóciła się z matką, że chce zjeść jabłko zamiast kanapek, bo jest na diecie. Dziś będzie musiał ich opuścić na czwarty rok nauki w szkole dla herosów. Po tym jak w wieku dwunastu lat miał iść do szóstej klasy w wakacje przyszedł do jego domu satyr i oznajmił, że jest półbogiem. Niewiele dni później prawdziwy ojciec go uznał.

- Spakowany? - przerwała jego wspomnienia mama.

- Tak - odpowiedział wesoło ciesząc się, że niedługo ponownie po dwóch miesiącach rozłąki zobaczy przyjaciół. Podszedł do okna i przez nie zobaczył czarne BMW kolegi.

- Już są - oznajmił. Przytulił przybranego ojca, pomachał siostrze i pocałował mamę w policzek.

- Tylko pamiętaj, nie sprawiaj kłopotów. Ucz się dobrze i nie chcę znowu dostawać tylu listów, że z Alexem ciągle robicie kawały oraz przeszkadzacie na lekcjach. Gdy jest zimno... - chłopak przewrócił oczami i przestał jej słuchać. Gdy skończyła matka mocno go jeszcze raz przytuliła, a on wyszedł, ciągnąc za sobą pakunek.

Z samochodu wyszła ciotka jego przyjaciela - córka córki Afrodyty i śmiertelnika. Ojcem Alexa był grecki bóg - Zeus. Na teren ośrodka mieli wstęp tylko herosi i magiczne stworzenia z dobrymi intencjami, więc ona mogła ich zawieźć. Ci, którzy nie mieli podwózki, szli na najbliższe przystanki, gdzie satyrowie autokarami dowozili uczniów na miejsce. Przywitał się z Alexem.

- To co, Mike? Nowy rok, z nowymi kawałami czas zacząć! - uśmiechnął się szelmowsko.

- No jasne! W te wakacje wymyśliłem, jak raz na zawsze upokorzyć Lizz i innych! – Tak właśnie nazywali swoją konkurencję. Weszli do samochodu i kontynuowali rozmowę.

- Tak? - zapytał z wyczekiwaniem, a on zaczął mu wszystko dokładnie wyjaśniać. Nie dokończył wygłaszać swoich planów, ponieważ wjechali do ciemnego tunelu, a parę minut później widzieli już duży budynek szkoły. Wszystko wyglądało jak zawsze; małe wieżyczki, półokrągłe okna, wielkie wejście, a to wszystko stare i eleganckie. Mike'a można by było śmiało nazwać dzieckiem dwudziestego pierwszego wieku, które wolało nowoczesne wnętrza, ale nawet jego zawsze zachwycała gigantyczna budowla.

- Ej, patrz! Odbudowali lewą kolumnę obok wejścia! - Alex zwrócił jego uwagę. Spojrzał w tamtą stronę. Rzeczywiście, miejsce, które poprzedniego roku zostało przez nich przez przypadek uszkodzone, wyglądało jak nowe. Zero oznak zniszczenia. "Przez przypadek" można dokładniej sprecyzować. Nie, żeby byli jakimiś wandalami niszczącymi szkołę. Był to po prostu jeden z skutków, z tych "większych" kłótni obu grup. Później przez miesiąc musieli odpracowywać szlabany.

Mike pokiwał głową z zadowoleniem. Nie chciałby przecież, żeby szkoła na wieki została uszkodzona z powodu ich głupiej walki.

Przed wejściem gromadziły się już samochody i pierwsze zatłoczone busy, z których wychodzili młodzi herosi. Można też było ujrzeć sporo dwunastolatków, którzy rozglądali się z zdezorientowaniem. Razem z przyjacielem odszukał resztę przyjaciół. Wzrokiem odnalazł Roxy, wysoką blondynka z brązowymi oczami, na którą leciało sporo chłopaków. Właśnie żegnała się z rodzicami. Obok niej stała odrobinę niższa ruda osóbka, dorównująca przyjaciółce urodą.

- Roxy! May! - zawołał je, a one zdezorientowane rozejrzały się po uczniach. Po chwili ich ujrzały i podbiegły z walizkami. Przywitali się i stanęli na schodkach prowadzących do głównego wejścia. Postanowili tam poczekać na Jima, średniego wzrostu chłopaka z ciemnoblond włosami i piwnymi oczami. Gdy już wszyscy byli razem, weszli do środka. Musieli się na chwilę rozdzielić, by każdy zostawił bagaże w pokoju. Gdy dziewczyny zniknęły za rogiem, chłopcy ruszyli w przeciwną stronę, do wschodniego skrzydła.

Mike pierwszy się od nich odłączył, gdyż jego pokój znajdował się najniżej. W duchu strasznie denerwowało go to, że rozdawali je bez większego ładu i składu. Rocznikami? Nie, bo przecież nie wolno ułatwiać życia półbogom, by przyjaciele mieszkali obok siebie. Był kiedyś u jakiegoś nauczyciela i zapytał o to, ale nie uzyskał sensownej odpowiedzi. Było to na pierwszym punktem znajdującym się na jego liście „Strasznie denerwujących rzeczy w szkole”. Drugim punktem było to, że jego pokój był chyba najdalej od łazienki jak tylko się dało. Czy tak bardzo zaszkodzi im, gdy jeden z pustych pokoi przerobią na mniejsze wc? Trzecim punktem były klucze. Trzeba było je wszędzie ze sobą nosić i ciągle zamykać lub otwierać drzwi. Nie wspominając, że się zawsze gubiły. Dlatego też po czwartych wielkich poszukiwaniach zguby na pierwszym roku Mike nie zamykał drzwi na klucz.  Robił to tylko, gdy wyjeżdżał na dłużej. Choćby na wakacje.

Wyjął metalowy przedmiot z przyczepionym na kółku numerkiem „050”. Odblokował mechanizm i wszedł do niedawno wyczyszczonego pomieszczenia. Duże okno jak zawsze oświetlało pokój. Był z tego zadowolony, gdyż jako syn boga słońca i dnia uwielbiał ciepłe promienie, które budziły go o poranku. Na jego szczęście należał do rannych ptaszków, przez co nie spóźniał się jakoś strasznie na lekcje. Niestety miało to też swoje minusy. Mimo że robił to dobrowolnie, regularnie budził swoją dwójkę przyjaciół. Alex wymyślił sobie chyba najgłupszą wymówią jaką ktokolwiek umiał wymyślić, a Jim się pod tym podpisywał.

„A co, jeśli podczas snu mamy drugie życie? A nasze normalne życie to dla drugiego życia sen? Nie wiem, czy to prawda, ale jeśli tak, to nie chcę, żeby moje drugie życie było krótsze dlatego, że chcę wcześnie wstać.” Powiedział mu kiedyś z miną filozofa. Mike na to stwierdzenie tarzał się ze śmiechu na podłodze. Rozpakował szybko małą ilość ubrań, gdyż większość i tak dostawali. Rok temu na początek semestru obiecał sobie, że będzie utrzymywał w pokoju porządek. Dwa tygodnie później wszędzie walały się ubrania. Sprzątanie przez sprzątaczki było tylko co jakiś czas, co dopisywał jako czwarty punkt do listy "Strasznie denerwujących rzeczy w szkole". Słyszał, że w Ameryce codziennie im podczas zajęć sprzątają i układają rzeczy.

Ostatni raz ogarnął wzrokiem pomieszczenie i wyszedł na korytarz, po którym chodziło już całkiem sporo półbogów. Zgrabnie ominął ich wszystkich, a następnie uchylił ramę obrazu. Leciutko zaskrzypiała, ukazując zakurzone przejście do kuchni, która znajdowała się pod jadalnią. Korytarz nie był luksusowy: sufit często się obniżał, że aż musiał chodzić na czworaka i czasami musiał się stromo wspinać. Wszędzie można było ujrzeć pajęczyny. W ciągu paru minut był na miejscu.

W obszernym pomieszczeniu magicznie przyrządzały się najróżniejsze potrawy, które dzisiaj miały być na obiad. Wszystko robiło się samo, bez niczyjej pomocy. Chciał zapytać się kogoś z grona nauczycieli, jak to zostało skonstruowane, ale od razu dowiedzieliby się, że wchodził do kuchni, co było zakazane. I ujawniłby, że zna parę tajemnych skrótów, a co najgorsze ich używa (co było na piątym miejscu listy - po co były skróty, skoro nie można ich używać?!).

Pomieszczenie posiadało stoły, które były ustawione tak samo jak w jadalni, by niewidzialni kelnerzy wiedzieli, co gdzie położyć. Podszedł do miejsca, gdzie zawsze siedzi grupa Lizz. Do każdej potrawy powoli dosypał magiczny proszek, który kiedyś dostał od dalekiej znajomej kogoś z rodziny Alexa, która była ponoć czarownicą. Nieważne, czym była, ale handlowała przydatnymi dla niego rzeczami. Gdy już się upewnił, że nie widać żadnych oznak świadczących, że jedzenie nie będzie normalne, cicho wyszedł, a następnie pobiegł korytarzem. Właśnie miał skręcić o sto osiemdziesiąt stopni, gdy wpadł na nauczyciela od historii. Był całkiem miły, ale niestety nie dla tych, co którzy byli niegrzeczni lub, jak w jego przypadku, robili kawały.

Pan Lipstood przeszył go swoim przenikliwym spojrzeniem.

- Co tu robisz? - zadał powoli pytanie.

- Właśnie szłem na obiad, a po drodze chciałem pooglądać obrazy. Przez wakacje zapomniałem jak niektóre wyglądają, a są one pięknymi dziełami sztuki - skłamał bez zająknięcia. Wiedział, że nauczyciel mu nie uwierzył, ale nie miał dowodów na to, by mu dać szlaban.

- Tym razem ci się upiekło, panie Mistay. Ale ponieważ właśnie ciebie spotkałem, to po obiedzie pomożesz mi przygotować klasę historyczną na jutrzejszą lekcję. - Spojrzał na niego z triumfującym uśmiechem.

- Ale ja nic nie zro...

- Wiem, że nic nie zrobiłeś. To nie jest kara, tylko pomoc na moją prośbę. - Jeszcze raz uśmiechnął się chytrze i zniknął za rogiem.

- Zapowiada się długi rok - mruknął do siebie pod nosem Mike.

 ***

26 września, pora obiadowa

- Oni nas kiedyś wykończą – jęknął Alex. – Kazał nam napisać esej na pięć stron o wojnie trojańskiej. Słyszałeś! PIĘĆ! – wrzasnął zdenerwowany.

- Oj, już nie narzekaj – zaoponowała May, która najlepiej uczyła się z nich wszystkich i nieraz dawała im przepisać pracę domową. – To jest bardzo obszerny temat, na pewno dasz radę. – pocieszyła go, a on teatralnie zakrył sobie twarz rękawem bluzy.

- Ej! To ona! – szepnęła Roxy, zamykając tym samym poprzedni temat. Wskazała ledwo zauważalnie rękę w stronę stolika ich konkurencji. Mike obejrzał się za siebie i zobaczył dziewczynę w swoim wieku, z czarnymi włosami i błękitnymi oczami. Także przypatrywała mu się z zaciekawieniem. Posłał jej niemiłe spojrzenie i odwrócił się z powrotem w stronę przyjaciół.

- Lizz już wzięła ją pod swoje skrzydła – warknął. Byłby pewny, że gdyby teraz odwrócił się i popatrzył na blondynkę, to ona posłałaby my triumfujące spojrzenie.

- Mówi się trudno. Co mamy dzisiaj na obiad? – Jim zmienił temat na swój ulubiony.

- A ty jak zwykle. Chyba jakiś makaron. Wiecie, co jest na następnej lekcji? – spytał Alex.

- Chyba sporty & wytrzymałość z Thomsonem. – odpowiedziała mu May.

- O nie! - jęknęła jednocześnie reszta przyjaciół. „Czas się przygotować na niezły wycisk” pomyślał Mike.

EDIT: 22 grudnia 2013 (beta: Limonka)

Następna notka. Jest krótksza od poprzedniej, ale jak napisałyśmy wcześniej - musicie poznać dokładnie bohaterów. Zwracajcie uwagę na daty, bo jak pewnie większość zauważyła: pierwsza część jest w początek roku szkolcego, a druga dnia, gdy przybyła Maddie.

Zmieniłyśmy trochę wygląd bloga, by się wygodniej czytało,

Prosimy o komentarze!

Autorki